Eenakterfestival met veel publiek en goed toneel
WORMER - Plaats: Dorpstheater Wormer, tijd: vrijdag- en zaterdagavond. Uitvoerenden: Vrouwencabaretgroep Spiegeloog. Toneelgroep Pallieter, Raamtheater Wormer en Toneelvereniging 'Bart Groeneveld'.
Goed en pittig toneel vormde de oogst van twee avonden amateurtoneel tijdens het Eenakterfestival Wormer. De vier al of niet uit Wormer afkomstige gezelschappen hadden het zich niet gemakkelijk gemaakt. Men had gekozen voor het toneel met een wat diepere inhoud. Alleen Spiegeloog wist de serieuze toon van Pinter en Albee te doorbreken, met een knipoog naar het tegenwoordige beeldbuisvermaak. Gezien de opkomst en het gebodene kan de organiserende culturele commissie over dit eerste festival tevreden zijn.
Met 'Een avondje A-buis' werd het gebeuren vrijdagavond op een leuke manier geopend. Vrouwencabaretgroep Spiegeloog nam met dit product uit eigen keuken het huidige televisieaanbod op de hak. De reclamespotjes, het journaal en de quiz, ze zaten vol leuke vondsten en tegenstellingen. Daarnaast wist de groep op een knappe manier allerlei typetjes neer te zetten. Technisch viel er op het geheel nog wel wat af te dingen.
Heel iets anders was 'De Minnaar', een éénakter van Harold Pin- ter waarmee Toneelgroep Pallieter kwam opdagen. De messcherpe kijk van Pinter op menselijke relaties wordt door hem vaak vertaald in stukken die balanceren op het randje van de werkelijkheid. Zo ook in dit stuk, waarin twee mensen het materieel volmaakt hebben, maar emotioneel haast ten onder gaan aan de beklemmende sleur van hun relatie. Hun oplossing in de vorm van buitenechtelijke uitstapjes lijden echter tot steeds meer vragen en twijfels.
Het was jammer dat de karakters en de emotie maar ten dele in het spel van Lida Roos en Jon Gankema tot uiting kwamen. Hun spel was wat stroef en werd teveel door nervositeit bepaald, waardoor men slechts met moeite los kon komen. Dat was jammer, want beiden beschikken zeker over capaciteiten. Maar in dit stuk leek men zich wat te hebben verslikt.
Dat was anders bij 'De droom van Amerika' van Edward Albee, dat door het Raamtheater werd gespeeld. Ook hier staat het dagelijks leven centraal. Aan de hand van een Amerikaanse familie, die in een flat woont, maakt het publiek kennis met menselijke eigenschappen zoals: hebzucht, bekrompenheid, intellect, egoisme en humor. Ze worden soms absurd en ironisch voorgesteld, maar herkenbaar. Albee wil ons laten zien dat de buitenkant er vaak mooi en fraai uitziet, maar dat het binnen leeg is. Vooral Guda Conijn en Joke Konijn wisten in hun rol van de deftige mevrouw Barker en het slimme omaatje te imponeren. De groep gebruikte op een goede manier ier het podium en speelde zorgvuldig.
Dierentuin
Toneelvereniging 'Bart Groeneveld' sloot de avond af met alweer een stuk van Albee. In de 'Dierentuin' wordt een man, die op een bankje in het park een boek zit te lezen, door een vreemde man aangesproken. Deze tast door middel van scherpe vragen eerst zijn persoon af en vertelt hem vervolgens zijn levensverhaal. De verwonderde lezer weet helemaal niet meer wat hem overkomt, wanneer de vreemde man hem betrekt bij zijn zelfmoord. Hans Vens en Jaap Böckman gaven knap vorm aan dit moeilijke stuk. Daarin vertelt de zwerver zijn verhaal in een soort constante overpeinzing en is voor de lezer de moeilijke rol van luisteraar weggelegd. In de dialoog geeft Albee het verschil tussen het leven in de goot en op het trottoir weer. De man in de goot miste het menselijke contact, de vitaminen van het menselijke bestaan en de bescherming tegen eenzaamheid. Na zijn bezoek aan de dierentuin trekt de zwerver zijn conclusies. De dieren zijn van elkaar gescheiden door stangen en tralies, maar is dat bij de mensen wel zoveel anders? Zijn oplossing is even drastisch als absoluut. ARJEN VAN GINKEL |  |
Eenakters van Albee houden goed gevuld Dorpstheater in ban WORMER. — De tweede avond van het eenakterfestival in het Dorpstheater van Wormer verliep zaterdag al even succesvol als de eerste. Een goed gevulde zaal genoot volop van het gebodene. Het Raamtheater beet het spits af met de eenakter „De droom van Amerika" van de Amerikaanse auteur Edward Albee. In dit absurdistische werkje maakt men kennis met een doodgewoon Amerikaans gezinnetje dat leeft volgens de conventionele, vriendelijke en ook banale regels. Onder deze oppervlakte echter, moet de minachting en dodelijke haat voor elkaar wel voelbaar worden. Genoegdoening voor datgene wat zij als onrecht ervaren, daar gaat het om.
Het is een komisch werkje maar de wrange ondertoon moet wel merkbaar blijven en dat is nu precies wat zaterdag niet naar boven kwam. Dat was ook bijna niet te verwachten want deze groep bestaat uit nog heel jonge mensen die pas voor de tweede maal op de planken staan. Ook regisseur Wim Alberts heeft op dit gebied nog niet veel ervaring. Het was allemaal te veel naar de klucht getrokken. Vooral Joke Konijn die bovendien haar jeugdige leeftijd tegen had voor de rol van oma speelde met sterk aangezette kluchteffecten en wist daardoor de tragiek van het oude mensje dat gevaar loopt weggehaald te worden door de ophaaldienst niet waar te maken. Het geslepene kwam er iets beter uit.
Ook Monique van Solingen wist als mams het venijn in haar rol niet waar te maken. Zij bleef steken in onbeheerste aanvallen tegen oma en een te directe dialoog tegen paps en Mrs. Barker. Marco Rond stond als paps voor het eerst op de planken en moet er voor waken dat zijn mimiek binnen de perken blijft. Het is nergens voor nodig om met rollende ogen te reageren op bijvoorbeeld de onderjurk van Mrs. Barker. Guda Konijn was als Mrs. Barker de enige die de bedoeling van de schrijver begrepen had. Heel schijnheilig, bikkelhard en verfijnd speelde zij deze dame die opgaat in het weldadigheidswerk. Bert Al tenslotte was fysiek helemaal 'de Droom': slank, gespierd en mooi. Maar ook hier zocht ik vergeefs naar het berekenende van zijn karakter. Na de pauze kwam toneelvereniging Bart Groeneveld met de eenacter „De dierentuin" eveneens geschreven door Edward Albee. Het thema hierin is het onvermogen om contact te maken. Peter, uitgever van beroep en gezegend met vrouw, kinderen, katten en parkieten zit op zondagmiddag te lezen in het park en wordt benaderd door Jerry. Jerry heeft geen gezin, wel toiletartikelen, herinneringen en spreekvaardigheid. Hij is eenzaam en al zijn pogingen om contact te maken zijn gestrand. Zelfs contact met de hond van zijn hospita bleek niet mogelijk. Nadat Jerry zijn geschiedenis heeft verteld aan Peter dwingt hij deze een eind te maken aan zijn ellendig bestaan.
Enige jaren geleden heb ik deze voorstelling al eens beoordeeld op een eenacterfestival in De Lelie maar ook nu weer bleek dat Jaap Böckman een begaafd acteur is. Al direct bij zijn opkomst voelde men de sterke onderhuidse spanning en vooral in zijn relaas over de hond wist hij de tragiek en de humor in zijn tekst zuiver te doseren. De sterfscene aan het eind duurde naar mijn smaak iets te lang. Regisseur Jo Vens had hier beter iets van kunnen schrappen. Hans Vens als tegenspeler Peter was een tikje minder sterk maar bleek toch goed te kunnen volgen. Een schitterend slot van een geslaagd festival. MAYA MULDER |
