Debuut in Wormer
Goed begin Raamtheater

WORMER. — Een nieuwe groep amateurtoneelspelers debuteerde zaterdagavond in Het Dorpstheater Wormer onder de naam Raam-theater Wormer met een voorstelling van „Het lijk is zoek". In deze komische thriller, die werd geschreven door John Dyer, draait het om verdwenen lijken en hun nalatenschap. Hoewel er veel onopgelost blijft, staat dit stuk toch wel garant voor een vrolijke toneelavond.
Voorwaarde om te komen tot voormeld resultaat is dan wel dat de rollen van de notaris en zijn klerk, die de raadsels moeten oplossen, goed bezet zijn. Als Tjeerd Andringa en Guda Conijn zoals ik heb begrepen, nog nooit eerder hebben gespeeld, dan beloven zij wat voor de toekomst. Beiden beschikken over een goede timing, een droge tekstzegging en zij bewegen zich los en gemakkelijk over het toneel, terwijl zij de kluchtsituaties ten volle uitbuiten. Vooral Guda Conijn verdient een compliment voor de wijze waarop zij haar travestierol volhield. Zij was werkelijk de jonge, nerveuze en vooral komische notarisklerk die zij moest zijn. Jammer dat zij in het laatste bedrijf vlak voor de ontknoping over de schreef ging. Hier had regisseur Willem Alberts haar wat af moeten remmen.
Ook Eva Klos liet in de rol van Mabel het dienstmeisje zien dat zij over komische talenten beschikt. In het begin kwam zij wat te gechargeerd over maar allengs herstelde zij zich. Ook hier een heerlijk droge tekstzegging en een kostelijke mimiek, een prima rol. Monique van Soolingen en Joke Konijn bleken als de twee zusters en Hope hard te hebben gewerkt aan stijl. Daardoor bleef de rest van hun spel wat verwaarloosd. Beiden schreden als twee mooie poppen over het toneel zonder innerlijke beleving. Ook Lucia Al als de secretaresse en Bert Al als de chauffeur schoten in dat opzicht nog te kort. Hun spel beperkte zich tot een vlakke tekstzegging en weinig of geen mimiek.
In stijl
Jan Duin bleek precies het goede uiterlijk te hebben voor de rol van begrafenisondernemer. Volkomen in stijl, met duidelijke beroepstrots en sombere stem maakte hij er een leuke creatie van. De rol van dokter Brown tenslotte kon mij minder bekoren. Ten eerste was het al jammer dat deze moest worden gespeeld door een vrouw, maar Ilse Bentvelsen miste ook beslist de routine om er een aanvaardbare rol van te maken. Bovendien droeg zij een afschuwelijke pruik, wat er niet aan zal hebben bijgedragen zich in deze rol lekker te voelen.
Regisseur Willem Alberts had voor een wisselende mise-en-scene gezorgd en ook de karakters voldoende reliëf gegeven.
De grime was bij enkele personen te overdadig, de kleding uiterst verzorgd en het décor vol deed aan de eisen. Concluderend: deze groep zal er zeker wel komen. Wat bewegingsleer, wat speloefeningen, beter Ieren articuleren en vooral het Zaan- se accent afleren en voor de rest routine opdoen. Deze voorstelling bleek in ieder geval een succesvolle start.