Indrukwekkend en hilarisch toneelspel
Het Raamtheater met 'Na de regen' van Sergi Belbel. Regie: Marianne van Vliet. Gespeeld op 18 en 19 november in Dorpstheater WORMER. Gezien op 18/11.
In een goed ogende, strak belijnde setting liet het Raamtheater zien dat het best wat mans is. De meeste spelers kwamen behoorlijk ver in deze bij vlagen hilarische voorstelling met een tragische ondertoon.
De Spaanse schrijver Belbel windt er in dit stuk geen doekjes om. Ieder mens heeft een façade. Houdt naar buiten toe de schijn op. Maar achter die ogenschijnlijke zelfverzekerdheid, kalmte, vlotheid, charme en onverschilligheid die de personages etaleren, zitten allerlei angsten, onzekerheden en verlangens die ze krampachtig verbergen..
Belbel laat in oorspronkelijk twaalf (in deze voorstelling elf) niet altijd even boeiende scènes de façades van acht mensen geleidelijk afbladderen tot er weinig meer van over is. Belbels observaties zijn niet mals, maar hij geeft duidelijk blijk van mededogen met deze mensen en hun zwakheden. Het gaat over personeelsleden van een kantoor waar het verboden is te roken. Dus ontsnappen de fervente rokers naar het dak waar niemand hen ziet. Op die plek komen ze tot gesprekken die in het kantoor nooit zouden plaatsvinden. Maar ook op het dak blijft de kantoorcultuur in stand; het slijmen, flirten, roddelen, jennen en baantjes jagen gaan onverdroten door.
De personen in deze minimaatschappij zijn voor iedereen herkenbare types, maar dan sterk uitvergroot. De kantoren zitten vol met bureauchefs met losse handjes, met ambitieuze bedrijfsleiders en met aanvallige, stille, drukke en zweverige secretaresses met rood, zwart, bruin en blond haar.
De spelers wisten heel goed waar ze mee bezig waren en wat voor karakter ze op hun bordje hadden. Dat leidde tot uitstekend samenspel. Met name de korte dialogen liepen lekker en gingen vlot. De lange monologen (alle spelers hadden wel een solo) leverden meer problemen op. Dirk Rönitz speelde ontspannen de zelfbewuste bureauchef. Op de juiste momenten (als hij de blonde belaagde) had hij een passend vals lachje, maar hij maakte ook waar dat hij zielig is na het vertrek van vrouw en kind. Zijn lange clausen misten echter spanning. Marcel van Tol was bijzonder op dreef en wist sympathie en medelijden op te wekken als de onzekere computerprogrammeur, die thuis zijn zekerheden heeft maar alles kwijtraakt.
Met tekst is Marcel Meijer niet sterk, maar de manier waarop hij de koerier uitbeeldde was uitermate grappig. De bazige bedrijfsleidster die Eva Klos moest neerzetten kwam slechts bij vlagen tot leven.
Anders was het met de secretaresses, gespeeld door de ongelofelijk goed gebekte Marian Dijkman (de blonde), Ellen Klijn (rooie), Laura Konings (zwartharige) en Monique van Soolingen (bruinharige). De dames in hun kortgerokte pakjes zorgden samen én afzonderlijk voor veel mooie, indrukwekkende en vooral hilarische momenten die nog lang zullen beklijven. Regisseuse Marianne van Vliet heeft haar werk goed gedaan.
SASKIA NASSENSTEIN